İnsan hakları ve hümanizm kavramları burada tarihsel ve kültürel bir bağlama sahiptir. Bu bağ Tarihten örnek verecek olursak insan haklarındaki ‘beyaz’ vurgusunun Atlantik köle ticareti sonrası 1900’lü yılların başlarında dahi devam ettiğini görebiliriz. 1904 yılında yapılan ‘Beyaz Kadın Ticaretinin Engellenmesi Sözleşmesi’ ırkçı ve cinsiyet ayrımına hem de insan hakları konusunda sınıfsal bir statüye  sahiptir. Bu ayrım yapılan reformlar ve gelişen insan hakları anlayışı neticesinde ‘1949 İnsan Ticaretinin ve Fuhuş Amacıyla İstismarın Önlenmesi Sözleşmesi’yle’ tüm insanları kapsayacak ve haklarını koruyacak hale gelmiştir. İnsan hakları bu noktada farklı kültür ve tarihsel mirasa sahip perspektiflerden değerlendirilmeli ve var olduğu kökeni, amacı ve felsefi nedeni ortaya çıkarılarak açıklanmalıdır.

Bir diğer noktada ise insan haklarının emperyal beklentileri sebeiyle araçsallaşmasına  değinmek istiyorum. İnsan haklarının devletler tarafından emperyal bir güç ve hatta emperyalizmin çağdaş silahı olarak kullanıldığı maalesef geçmişten günümüze tüm siyasi olaylarda karşımıza apaçık bir şekilde çıkmaktadır. Sözde insan haklarının kurucuları ve bu egemen gücü kendileri için kullananlar insan hakları ihlallerini öne sürerek kendi çıkarları doğrultusunda hareket etmektedirler; Irak’a özgürlük getirmek, Avrupalı Yahudiler Soykırımı… Ya da tam tersini düşündüğümüzde bu sözde insan hakları uygulayıcılarının Filistin’de yaşanan insan hakları ihlallerine çıkarları uğruna sağır, dilsiz ve kör olmalarını; üç maymunu oynamalarını örnek verebiliriz.

İnsan haklarını tarihsel süreçte tanımlamaya çalıştığımızda da bu örnekleri görebilir ve bir puzzle misali kavramları tamamlayabiliriz. Birinci kuşak insan haklarını incelediğimizde tekil kişilere -monarch- karşı klasik Türk tabiriyle ‘ensesi kalınların’ -burjuva- kişilik ve siyasi haklarını kabul ettirmesiyle oluşan grup merkezli haklar yerini 1830 devrimleri ve marksist düşünceler ile burjuva ve halk arasında gelişecek olan sosyal ve ekonomik azınlık hakları olan ikinci kuşak haklarla devam ettirmiştir. İkinci dünya savaşından sonra ise burjuva ve devletler (azınlık ve grupların yerini devletler almıştır) halkı ile dayanışma içerisine girerek başka devletlere karşı olmuş üçüncü kuşak haklar olarak tanımlanacak olan toplumsal taleplere dayalı haklar,  insan hakları bağlamında ortaya çıkmıştır. 

İnsanın biricik normatif değeri yoktur. Fakat siyasi, askerî ve  İnsan hakları mücadelelerini tüm bu nedenlerle sembolik ve siyasi olarak yorumlayabiliriz. Dönemler ve tarihsel döngü insan haklarını şekillendiriyor mu, insanlar hep eşit miydi, doğal hukuk bizlere ne kadar anlatıldı ya da biz ne kadar yaşıyoruz, tartışmalı ve yazıp bağırmalıyız.

Çocukların ve masum insanların ölmediği, insan hakları diye betimlediğimiz hakların herkese eşit olarak uygulandığı, barış götürmeye gerek olmayan ve gerek olduğunda barışın ölümle oluşturulmadığı daha adil bir dünya için…